الیگودندروگلیوما چه علائمی دارد و چطور تشخیص داده می‌شود؟

الیگودندروگلیوما Oligodendroglioma توموری است که می‌تواند در مغز یا نخاع ایجاد شود. الیگودندروگلیوما از الیگودندروسیت‌ها تشکیل می‌شود – سلول‌هایی در مغز و نخاع که ماده‌ای را تولید می‌کنند که از سلول‌های عصبی محافظت می‌کند.

الیگودندروگلیوم می‌تواند در هر سنی رخ دهد، اما اغلب بزرگسالان را تحت تاثیر قرار می‌دهد. علائم و نشانه‌ها می‌تواند شامل تشنج و سردرد باشد. ضعف یا ناتوانی می‌تواند در بخشی از بدن که توسط سلول‌های عصبی تحت تأثیر تومور کنترل می‌شود، رخ دهد.

درمان الیگودندروگلیوما معمولاً شامل جراحی برای برداشتن تومور است. اگر تومور تهاجمی است یا احتمال عود آن بیشتر است، ممکن است درمان‌های اضافی لازم باشد.

تشخیص

آزمایش‌ها و روش‌های مورد استفاده برای تشخیص الیگودندروگلیوم عبارتند از:

• معاینه عصبی. در طول معاینه عصبی، پزشک از شما در مورد علائم و نشانه‌های شما سوال می‌کند. او ممکن است بینایی، شنوایی، تعادل، هماهنگی، قدرت و رفلکس‌های شما را بررسی کند. مشکلات در یک یا چند مورد از این مناطق ممکن است سرنخ‌هایی را در مورد بخشی از مغز شما که ممکن است تحت تاثیر تومور مغزی قرار گرفته باشد، ارائه دهد.
• تست‌های تصویربرداری آزمایشات تصویربرداری می‌تواند به پزشک کمک کند تا محل و اندازه تومور مغزی شما را تعیین کند. MRI اغلب برای تشخیص تومور‌های مغزی استفاده می‌شود و ممکن است همراه با تصویربرداری تخصصی MRI مانند MRI عملکردی و طیف سنجی تشدید مغناطیسی استفاده شود.

سایر آزمایشات تصویربرداری ممکن است شامل CT و توموگرافی انتشار پوزیترون (PET) باشد.

• برداشتن نمونه بافت برای آزمایش (بیوپسی). بیوپسی را می‌توان با سوزن قبل از جراحی یا در حین جراحی برای برداشتن الیگودندروگلیوم، بسته به موقعیت خاص و محل تومور انجام داد. نمونه بافت مشکوک در آزمایشگاه آنالیز می‌شود تا انواع سلول‌ها و میزان تهاجمی آن‌ها مشخص شود.

آزمایش‌های تخصصی سلول‌های تومور می‌تواند انواع جهش‌هایی را که سلول‌ها کسب کرده‌اند به پزشک شما بگوید. این به پزشک شما سرنخ‌هایی در مورد پیش آگهی شما می‌دهد و ممکن است گزینه‌های درمانی شما را راهنمایی کند.

درمان

گزینه‌های درمانی الیگودندروگلیوم عبارتند از:

• جراحی برای برداشتن تومور. جراح مغز شما (جراح مغز و اعصاب) تلاش خواهد کرد تا جایی که ممکن است الیگودندروگلیوما را بدون تأثیر بر بافت سالم مغز از بین ببرد. تکنیک‌های جراحی تخصصی، مانند جراحی مغز بیدار، می‌تواند به اطمینان حاصل شود که بافت حساس مغز در طول جراحی آسیب نمی‌بیند.

در صورت باقی ماندن سلول‌های تومور یا افزایش خطر عود تومور، ممکن است پس از جراحی، درمان‌های اضافی توصیه شود.

• شیمی درمانی درشیمی درمانی دارو‌هایی استفاده می‌شود که سلول‌های سرطانی را از بین می‌برد. دارو‌های شیمی درمانی را می‌توان به صورت قرص یا از طریق ورید بازو مصرف کرد.

شیمی درمانی اغلب پس از جراحی برای از بین بردن سلول‌های سرطانی باقی مانده استفاده می‌شود. می‌توان آن را با پرتودرمانی برای سرطان‌های تهاجمی ترکیب کرد. برای افرادی که نمی‌توانند تحت عمل جراحی قرار گیرند، ممکن است از پرتودرمانی و شیمی درمانی به عنوان درمان اولیه استفاده شود.

• پرتو درمانی. پرتودرمانی از پرتو‌های پرانرژی مانند اشعه ایکس یا پروتون برای از بین بردن سلول‌های سرطانی استفاده می‌کند. در طول پرتودرمانی، روی یک میز دراز می‌کشید در حالی که دستگاهی در اطراف شما حرکت می‌کند و پرتو‌ها را به نقاط دقیق مغز هدایت می‌کند.

گاهی اوقات پرتودرمانی پس از جراحی توصیه می‌شود و ممکن است با شیمی درمانی ترکیب شود.

• آزمایشات بالینی کارآزمایی‌های بالینی، مطالعات درمان‌های جدید هستند. این مطالعات به شما فرصتی می‌دهد تا آخرین گزینه‌های درمانی را امتحان کنید، اما خطر عوارض جانبی ممکن است شناخته نشده باشد. از پزشک خود بپرسید که آیا ممکن است واجد شرایط شرکت در یک کارآزمایی بالینی باشید یا خیر.
• مراقبت حمایتی (تسکین دهنده). مراقبت تسکینی یک مراقبت پزشکی تخصصی است که بر تسکین درد و سایر علائم یک بیماری جدی تمرکز دارد. متخصصان مراقبت‌های تسکینی با شما، خانواده و سایر پزشکان شما همکاری می‌کنند تا لایه‌ای اضافی از حمایت را ارائه دهند که مکمل مراقبت‌های مداوم شما باشد. مراقبت تسکینی را می‌توان در حین انجام سایر درمان‌های تهاجمی مانند جراحی، شیمی درمانی یا پرتودرمانی استفاده کرد.