این افسانه که «زنان فرانسوی چاق نمی‌شوند»، اشتباه و زیان‌آور است

Iris Goldsztajn – نشریه سلف

اولین باری که از “چاق” به عنوان توهین استفاده کردم، شش ساله بودم. اگرچه اکنون می‌دانم که این کلمه بدی نیست‌، در آن زمان این را نمی‌دانستم. طولی نکشید که در فرانسه بزرگ شدم تا فرهنگ به شدت چاقی‌هراس این کشور را درونی کنم و آن را علیه همسالانم به کار بگیرم. در زمانی که نوجوان بودم، اولین رژیم غذایی خود را شروع کرده بودم و یک دهه روابط نامنظم با بدن خودم و با غذاها شروع شد.

تجربیاتی مانند تجربه من منحصر به فرانسه نیست. اصرار فرانسوی‌ها بر لاغری آنقدر موذیانه است که به سایر کشورهای هم غربی صادر شده. از جمله به ایالات متحده و بریتانیا. من در ۱۷ سالگی فرانسه را ترک کردم، در این آمریکا و انگلیس هم مجلات سبک زندگی زنان مدت‌هاست که به خوانندگان خود می‌آموزند که چگونه بیشتر شبیه زن افسانه‌ای فرانسوی شوند. همانگونه که نویسنده‌ای به نام میریل گویلیانو (Mireille Guiliano) آن را در عنوان کتابش ذکر کرده. کتاب پرفروش او در سال ۲۰۰۴، زنان فرانسوی چاق نمی شوند – منتشر شده است.

در طول سال‌های دانشگاه و فارغ‌التحصیلی، در لس‌آنجلس و لندن، به زنان آمریکایی و بریتانیایی به طور فزاینده‌ای گفته می‌شد که باید بیشتر شبیه این افراد لاغر و غیرممکن باشند.

اگرچه من هنوز روزهایی را دارم که تعصب ضد چاقی‌ام تشدید می‌شود، اما  اکنون نزدیک به ۱۱ سال پس از اینکه برای اولین بار کشورم را ترک کردم، خودم را از بی‌نظمی در غذا خوردن خلاص کرده‌ام.

در واقع زنان چاق در فرانسه وجود دارند!

این ایده که زنان فرانسوی چاق نمی‌شوند، اگر کاملاً تصنعی نباشد، حداقل به طور تاسف‌باری تحریف شده است. حقیقت این است که بسیاری از زنان فرانسوی لاغر نیستند. بسیاری از آنها هم برای رسیدن به ایده‌آل وزنی، به اختلال در غذا خوردن یا آنورکسی مبتلا می‌شدند. سلین کاس، بنیانگذار  StopTCA یک پلتفرم درمانی فرانسوی که با افرادی که با عادات غذایی نامناسب سروکار دارند و آنها را به متخصصان تغذیه و درمانگران معرفی می‌کند، به طور دردناکی از این واقعیت آگاه است و مثال دختر ۱۰ ساله‌ای را می‌آورد که مرتب عمدا خود را وادار به استفراغ عذای خورده شده می‌کرد.

کاسمی‌گوید که این ناهنجاری تا حدی به دلیل فرهنگی است که لاغری را پیش از سلامتی تبلیغ می‌کند، می‌بیند که اختلالات خوردن در میان بچه‌های دبیرستانی و راهنمایی به طور فزاینده‌ای زودهنگام شروع می‌شود.

یک مطالعه در سال ۲۰۲۲ در مجله  پزشکی بالینی نشان داد که از مارس ۲۰۲۰ تا نوامبر ۲۰۲۱، بستری‌های مرتبط با بی‌اشتهایی یا آنورکسی در فرانسه در دختران ۴۶ درصد افزایش یافته است.

کاس می‌گوید : «این تصویر از زن لاغر فرانسوی مربوط به بخش کوچکی از افراد است. او همچنین خاطرنشان می‌کند که عوامل ژنتیکی و اجتماعی-اقتصادی تا حد زیادی بر اندازه بدن افراد تأثیر می‌گذارند و اینکه زن فرانسوی کهن الگوی ما تقریباً همیشه ثروتمند و سفیدپوست است – که باز هم به سختی نماینده همه زنان در فرانسه است.

لاغری فرضی زنان فرانسوی آنقدرها هم که به نظر می رسد بی دردسر نیست

وقتی مجلات و اینفلوئنسرها (و کتاب هایی مانند گیلیانو) سعی می‌کنند به ما بیاموزند که چگونه مانند یک دختر فرانسوی غذا بخوریم و زندگی کنیم، این پیام معمولاً این است که او مجبور نیست سعی کند لاغر باشد و به فرهنگ رژیم غذایی در فرانسه اشاره نمی‌شود.

کاس تأیید می کند که یک نوع فرهنگ رژیم غذایی متأسفانه هنوز در فرانسه زنده است. وقتی در یک فضای عمومی، رادیو یا برنامه‌های تلویزیونی فرانسوی به [گفتگوها] گوش می‌دهم، چیزهایی می‌شنوید مانند این «روزه به من کمک کرد وزن کم کنم، باید آن را امتحان کنید»، «من نباید وزن اضافه کنم، در غیر این صورت شریک زندگی من خوشحال نخواهد شد، یا، “من میوه و سبزیجات زیادی می خورم و تا حد امکان از غذاهای نشاسته ای پرهیز می کنم تا لاغر بمانم.”

اگرچه پذیرش بدن به آرامی در فرانسه رو به افزایش است، اما فرهنگ  ضد چاقی غالب است. افراد چاق هنوز مسخره می‌شوند و به عنوان تنبل یا فاقد اراده پنداشته می‌شوند، در حالی که افراد لاغر هنوز مورد تحسین و تمجید قرار می‌گیرند.

فقط به این دلیل که برخی از زنان فرانسوی لاغر هستند مترادف با سلامت بودن همه آنها نیست!

زن فرانسوی که گیلیانو در مورد آن می‌نویسد، نشان دهنده نوع خاصی از افراد است – شخصی که پاریسی، ثروتمند و معمولاً سفیدپوست است. لاغری او تا حدی محصول جانبی این عوامل است (از آنجایی که شرایط اجتماعی-اقتصادی مانند  سطح درآمد و تحصیلات می تواند بر وزن فرد تأثیر بگذارد) و همچنین ژنتیک. او همچنین معمولاً به این دلیل که لاغر است سالم فرض می‌شود، حتی اگر می دانیم که سلامتی و اندازه بدن به هیچ وجه یکسان نیستند .

در حالی که از هر سه فرانسوی یک نفر تا سال ۲۰۲۰ سیگار می‌کشد، عادتی که اغلب با کهن الگوی دختر فرانسوی مرتبط است و متأسفانه عادتی است که اغلب به عنوان روشی برای کاهش وزن استفاده می‌شود ، علی‌رغم این واقعیت که سیگار به طور قطعی برای شسلامتی بد است.

حالا ۲۰ سال پس از انتشار آن کتاب، باز هم نسل جدیدی از  اینفلوئنسرها و  وبلاگ‌ها به خوانندگان آموزش می‌دهند که «مانند زنان فرانسوی» غذا بخورند تا «سالم بمانند»

مجلات جریان اصلی و  نشریات آنلاین نیز همچنان در این راه هستند، هرچند بسیار کمتر از چند سال پیش. اما چیزی که این سازندگان محتوا نادیده می‌گیرند این است که شما نمی‌توانید از اندازه بدن متوجه میزان سلامت یک فرد شوید.

برخی تحقیقات می‌گویند که حدود ۷۵ درصد از وزن بدن ما توسط ژنتیک شخص از پیش تعیین شده. در مقابل، برخی مطالعات نشان می‌دهد که میزان قد حدود ۸۰ درصد ژنتیکی است.

ما همچنین می‌دانیم که اکثریت قریب به اتفاق تلاش‌ها برای رژیم گرفتن شکست می‌خورد و فرد دوباره نزدیک به وزن اول می‌شود و حتی وزن بیشتری می‌گیرند.

مهم نیست چقدر سعی می کنید «مثل یک دختر فرانسوی بخورید»، بعید است که در درازمدت نوع بدن خود را به شدت تغییر دهید.

چاقی‌هراسی عمیقاً ریشه‌دار در فرانسه، همراه با ایده‌آل نادرست زن فرانسوی لاغر (و در نتیجه سالم)، رابطه من را با غذا و بدنم، مخدوش کرد.

باید به رسانه‌ها، تولیدکنندگان محتوا عواقب فروش چنین ایده‌آل انحصاری را به دختران و زنان آسیب‌پذیر را گوشزد کرد.

نکته پایانی:

سالم خوردن و پرهیز از کالری فست‌فودها و ورزش مناسب برای سالم ماندن، مسلما با تبدیل به شدن به یک بیمار دچار آنورکسی و رژیم‌های عجیب تفاوت با هدف نزدیک شدن به اندام یک سلبریتی یا یک زن ستایش‌شده غربی مسلما تفاوت دارد.

در حالی که اینها توصیه می‌شوند، باید جلوی فروش محصولات کاذب یا تشویق برای به اصطلاح پیکرتراشی‌های بی‌دلیل و افراطی و رژیم‌های دشوار و غیراصولی را گرفت.