بیماری پارکینسون چه علائمی دارد و شیوه تشخیص و درمان آن چیست؟

بیماری پارکینسون Parkinson’s disease یک اختلال پیشرونده سیستم عصبی است که بر حرکت تأثیر می‌گذارد. علائم به تدریج شروع می‌شود، گاهی اوقات علائم با یک لرزش خفیف فقط در یک دست شروع می‌شود. این اختلال معمولاً باعث سفتی یا کندی حرکت نیز می‌شود.

در مراحل اولیه بیماری پارکینسون، صورت شما ممکن است میمک یا حالت کاهش یافته‌ای داشته باشد یعنی احساسات بیمار از روی حالت چهره‌اش هویدا نشود. ممکن است هنگام راه رفتن بازو‌های شما تکان نخورند. گفتار شما ممکن است نرم یا نامفهوم شود. علائم بیماری پارکینسون با پیشرفت بیماری در طول زمان بدتر می‌شود.

اگرچه بیماری پارکینسون قابل درمان نیست، دارو‌ها ممکن است علائم را به میزان قابل توجهی بهبود بخشند. گاهی اوقات، پزشک ممکن است جراحی را برای تنظیم مناطق خاصی از مغز و بهبود علائم پیشنهاد کند.

علائم

علائم و نشانه‌های بیماری پارکینسون برای هرکسی می‌تواند متفاوت باشد. علائم اولیه ممکن است خفیف باشد و مورد توجه قرار نگیرد. علائم اغلب از یک طرف بدن شما شروع می‌شود و معمولاً در آن طرف بدتر می‌شود، حتی پس از شروع علائم در هر دو طرف.

علائم و نشانه‌های پارکینسون ممکن است شامل موارد زیر باشد:

• لرزش: لرزش یا لرزش معمولا در یک اندام، اغلب دست یا انگشتان شروع می‌شود. ممکن است انگشت شست و سبابه خود را به جلو و عقب بمالید که به عنوان لرزش قرص pill-rolling شناخته می‌شود. ممکن است دست شما در حالت استراحت بلرزد.
• کندی حرکت (برادی‌کینزی). با گذشت زمان، بیماری پارکینسون ممکن است حرکت را کند کند و کار‌های ساده را دشوار و وقت گیر کند. ممکن است هنگام راه رفتن قدم‌های شما کوتاه‌تر شوند. ممکن است بلند شدن از روی صندلی سخت باشد. هنگام تلاش برای راه رفتن، ممکن است پا‌های خود را بکشید.
• ماهیچه‌های سفت. سفتی عضلات ممکن است در هر قسمتی از بدن شما رخ دهد. سفت شدن ماهیچه‌ها می‌تواند دردناک باشد و دامنه حرکتی شما را محدود کند.
• اختلال در وضعیت و تعادل. وضعیت بدن شما ممکن است خمیده شود، یا ممکن است در نتیجه بیماری پارکینسون مشکلات تعادلی داشته باشید.
• از دست دادن حرکات خودکار. ممکن است توانایی شما در انجام حرکات ناخودآگاه کاهش یافته باشد، از جمله پلک زدن، لبخند زدن یا چرخاندن دستان خود هنگام راه رفتن.
• تغییر گفتار ممکن است قبل از صحبت به آرامی، سریع صحبت کنید، توهین کنید یا تردید کنید. گفتار شما ممکن است بیشتر یکنواخت باشد تا انحرافات معمول.
• نوشتن تغییر می‌کند. ممکن است نوشتن سخت شود و نوشته شما کوچک به نظر برسد.

علل

در بیماری پارکینسون، سلول‌های عصبی خاص (نورون‌ها) در مغز به تدریج تجزیه می‌شوند یا می‌میرند. بسیاری از علائم به دلیل از دست دادن نورون‌هایی است که یک پیام‌رسان شیمیایی در مغز شما به نام دوپامین تولید می‌کنند. هنگامی که سطح دوپامین کاهش می‌یابد، باعث فعالیت غیر طبیعی مغز می‌شود که منجر به اختلال در حرکت و سایر علائم بیماری پارکینسون می‌شود.

علت بیماری پارکینسون ناشناخته است، اما به نظر می‌رسد عوامل متعددی در آن نقش دارند، از جمله:

• ژن‌ها محققان جهش‌های ژنتیکی خاصی را شناسایی کرده‌اند که می‌تواند باعث بیماری پارکینسون شود. اما این موارد غیر معمول هستند، مگر در موارد نادری که بسیاری از اعضای خانواده تحت تأثیر بیماری پارکینسون قرار دارند.

با این حال، به نظر می‌رسد تغییرات ژنی خاص خطر ابتلا به بیماری پارکینسون را افزایش می‌دهد، اما خطر نسبتاً کمی برای بیماری پارکینسون برای هر یک از این نشانگر‌های ژنتیکی وجود دارد.

• محرک‌های زیست محیطی قرار گرفتن در معرض سموم خاص یا عوامل محیطی ممکن است خطر ابتلا به بیماری پارکینسون بعدی را افزایش دهد، اما این خطر نسبتاً کم است.

محققان همچنین خاطرنشان کرده‌اند که تغییرات زیادی در مغز افراد مبتلا به بیماری پارکینسون رخ می‌دهد، اگرچه مشخص نیست که چرا این تغییرات رخ می‌دهد. این تغییرات عبارتند از:

• حضور اجساد لوی. توده‌هایی از مواد خاص در سلول‌های مغز نشانگر‌های میکروسکوپی بیماری پارکینسون هستند. این اجسام لویی نامیده می‌شوند و محققان معتقدند این اجسام لوی سرنخ مهمی از علت بیماری پارکینسون دارند.
• آلفا سینوکلئین در اجسام لوی یافت می‌شود. اگرچه مواد زیادی در بدن لوی یافت می‌شود، دانشمندان معتقدند که یکی از مهم‌ترین آن‌ها پروتئین طبیعی و گسترده‌ای به نام آلفا سینوکلئین (a-synuclein) است. در تمام اجسام لوی به شکل انباشته یافت می‌شود که سلول‌ها نمی‌توانند تجزیه شوند. این موضوع در حال حاضر یک تمرکز مهم در میان محققان بیماری پارکینسون است.

عوامل خطر

عوامل خطر برای بیماری پارکینسون عبارتند از:

• سن: بزرگسالان جوان به ندرت بیماری پارکینسون را تجربه می‌کنند. معمولاً در اواسط یا اواخر زندگی شروع می‌شود و خطر آن با افزایش سن افزایش می‌یابد. افراد معمولاً در حدود سن ۶۰ سالگی یا بالاتر به این بیماری مبتلا می‌شوند.
• وراثت: داشتن یک خویشاوند نزدیک مبتلا به بیماری پارکینسون، احتمال ابتلا به این بیماری را افزایش می‌دهد. با این حال، خطرات شما هنوز اندک است مگر اینکه بستگان زیادی در خانواده خود مبتلا به بیماری پارکینسون باشند.
• جنسیت. مردان بیشتر از زنان در معرض ابتلا به بیماری پارکینسون هستند.
• قرار گرفتن در معرض سموم. قرار گرفتن مداوم در معرض علف کش‌ها و آفت کش‌ها ممکن است کمی خطر ابتلا به بیماری پارکینسون را افزایش دهد.

عوارض

بیماری پارکینسون اغلب با این مشکلات اضافی همراه است که ممکن است قابل درمان باشد:

• مشکلات فکر کردن ممکن است مشکلات شناختی (زوال عقل) و مشکلات فکری را تجربه کنید. این‌ها معمولاً در مراحل بعدی بیماری پارکینسون رخ می‌دهند. چنین مشکلات شناختی خیلی به دارو‌ها پاسخ نمی‌دهند.

• افسردگی و تغییرات عاطفی. ممکن است افسردگی را تجربه کنید، گاهی اوقات در مراحل اولیه. دریافت درمان برای افسردگی می‌تواند مدیریت چالش‌های دیگر بیماری پارکینسون را آسان‌تر کند.

همچنین ممکن است تغییرات احساسی دیگری مانند ترس، اضطراب یا از دست دادن انگیزه را تجربه کنید. پزشکان ممکن است برای درمان این علائم به شما دارو‌هایی بدهند.

• مشکلات بلع با پیشرفت بیماری ممکن است در بلع مشکل ایجاد کنید. ممکن است به دلیل کندی بلع، بزاق در دهان شما جمع شود و منجر به‌ترشح آب دهان شود.
• مشکلات جویدن و خوردن. بیماری پارکینسون در مراحل پایانی بر ماهیچه‌های دهان تأثیر می‌گذارد و جویدن را دشوار می‌کند. این می‌تواند منجر به خفگی و تغذیه نامناسب شود.

• مشکلات خواب و اختلالات خواب. افراد مبتلا به بیماری پارکینسون اغلب مشکلات خواب دارند، از جمله بیدار شدن مکرر در طول شب، زود بیدار شدن یا به خواب رفتن در طول روز.

افراد همچنین ممکن است اختلال رفتار خواب با حرکت سریع چشم را تجربه کنند که شامل اجرای رویا‌های شماست. دارو‌ها ممکن است به مشکلات خواب شما کمک کنند.

• مشکلات مثانه بیماری پارکینسون ممکن است باعث مشکلات مثانه شود، از جمله عدم توانایی در کنترل ادرار یا مشکل در ادرار کردن.
• یبوست. بسیاری از افراد مبتلا به بیماری پارکینسون، عمدتاً به دلیل کندی دستگاه گوارش، دچار یبوست می‌شوند.

همچنین ممکن است تجربه کنید:

• فشار خون تغییر می‌کند. ممکن است هنگام ایستادن به دلیل افت ناگهانی فشار خون (افت فشار خون ارتواستاتیک) احساس سرگیجه یا سبکی سر داشته باشید.
• اختلال عملکرد بویایی ممکن است مشکلاتی در حس بویایی خود داشته باشید. ممکن است در شناسایی بو‌های خاص یا تفاوت بین بو‌ها مشکل داشته باشید.
• خستگی. بسیاری از افراد مبتلا به بیماری پارکینسون انرژی خود را از دست می‌دهند و به خصوص در اواخر روز احساس خستگی می‌کنند. علت همیشه مشخص نیست
• درد برخی از افراد مبتلا به بیماری پارکینسون درد را در نواحی خاصی از بدن خود یا در سراسر بدن خود تجربه می‌کنند.
• اختلال عملکرد جنسی. برخی از افراد مبتلا به بیماری پارکینسون متوجه کاهش میل یا عملکرد جنسی می‌شوند.

پیشگیری

از آنجایی که علت پارکینسون ناشناخته است، راه‌های اثبات شده برای پیشگیری از این بیماری نیز یک راز باقی مانده است.

برخی تحقیقات نشان داده‌اند که ورزش هوازی منظم ممکن است خطر ابتلا به بیماری پارکینسون را کاهش دهد.

برخی تحقیقات دیگر نشان داده است که افرادی که کافئین مصرف می‌کنند – که در قهوه، چای و کولا وجود دارد – کمتر از افرادی که آن را نمی‌نوشند به بیماری پارکینسون مبتلا می‌شوند. چای سبز همچنین با کاهش خطر ابتلا به بیماری پارکینسون مرتبط است. با این حال، هنوز مشخص نیست که آیا کافئین واقعاً از ابتلا به پارکینسون محافظت می‌کند یا به طریق دیگری مرتبط است. در حال حاضر شواهد کافی برای پیشنهاد نوشیدن نوشیدنی‌های کافئین دار برای محافظت در برابر پارکینسون وجود ندارد.

تشخیص

آزمایش خاصی برای تشخیص بیماری پارکینسون وجود ندارد. پزشک بیماری پارکینسون را بر اساس سابقه پزشکی شما، بررسی علائم و نشانه‌های شما و معاینه عصبی و فیزیکی تشخیص می‌دهد.

پزشک ممکن است یک اسکن توموگرافی کامپیوتری با انتشار تک فوتون (SPECT) به نام اسکن انتقال دهنده دوپامین (DaTscan) را پیشنهاد کند. اگرچه این می‌تواند به حمایت از این ظن مبنی بر ابتلا به بیماری پارکینسون کمک کند، اما این علائم و معاینه عصبی شماست که در نهایت تشخیص صحیح را تعیین می‌کند. اکثر مردم نیازی به DaTscan ندارند.

پزشک شما ممکن است آزمایش‌های آزمایشگاهی مانند آزمایش خون را برای رد سایر بیماری‌هایی که ممکن است باعث علائم شما شوند، تجویز کند.

آزمایشات تصویربرداری – مانند MRI، سونوگرافی مغز و اسکن PET – همچنین ممکن است برای کمک به رد سایر اختلالات استفاده شود. تست‌های تصویربرداری به ویژه برای تشخیص بیماری پارکینسون مفید نیستند.

علاوه بر معاینه، پزشک ممکن است کاربیدوپا-لوودوپا (Rytary، Sinemet،) را که یک داروی بیماری پارکینسون است به شما بدهد. باید دوز کافی برای نشان دادن فایده به شما داده شود، زیرا دوز‌های پایین برای یک یا دو روز قابل اعتماد نیستند. بهبود قابل توجه با این دارو اغلب تشخیص شما از بیماری پارکینسون را تایید می‌کند.

گاهی اوقات تشخیص بیماری پارکینسون زمان می‌برد. پزشکان ممکن است برای ارزیابی وضعیت و علائم شما در طول زمان و تشخیص بیماری پارکینسون، قرار ملاقات‌های منظم را با متخصصان مغز و اعصاب آموزش دیده در زمینه اختلالات حرکتی توصیه کنند.

درمان

بیماری پارکینسون قابل درمان نیست، اما دارو‌ها می‌توانند به کنترل علائم شما کمک کنند. در برخی موارد پیشرفته‌تر، ممکن است جراحی توصیه شود.

همچنین ممکن است پزشک شما تغییرات سبک زندگی، به ویژه ورزش‌های هوازی مداوم را توصیه کند. در برخی موارد، فیزیوتراپی که بر تعادل و کشش تمرکز دارد نیز مهم است. آسیب‌شناس گفتار-زبان ممکن است به بهبود مشکلات گفتاری شما کمک کند.

دارو‌ها

دارو‌ها ممکن است به شما در مدیریت مشکلات راه رفتن، حرکت و لرزش کمک کنند. این دارو‌ها باعث افزایش یا جایگزینی دوپامین می‌شوند.

افراد مبتلا به بیماری پارکینسون غلظت دوپامین مغزی پایینی دارند. با این حال، دوپامین نمی‌تواند به طور مستقیم داده شود، زیرا نمی‌تواند وارد مغز شما شود.

ممکن است پس از شروع درمان بیماری پارکینسون، علائم خود بهبود قابل توجهی داشته باشد. با این حال، با گذشت زمان، فواید دارو‌ها اغلب کاهش می‌یابد یا کمتر ثابت می‌شود. معمولاً هنوز هم می‌توانید علائم خود را نسبتاً خوب کنترل کنید.

دارو‌هایی که ممکن است پزشک شما تجویز کند عبارتند از:

• کاربیدوپا-لوودوپا. لوودوپا، موثرترین داروی بیماری پارکینسون، یک ماده شیمیایی طبیعی است که وارد مغز شما شده و به دوپامین تبدیل می‌شود.

لوودوپا با کاربیدوپا (Lodosyn) ترکیب می‌شود که از لوودوپا در برابر تبدیل اولیه به دوپامین در خارج از مغز محافظت می‌کند. این کار از عوارض جانبی مانند حالت تهوع جلوگیری یا کاهش می‌دهد.

عوارض جانبی ممکن است شامل حالت تهوع یا سبکی سر (افت فشار خون ارتواستاتیک) باشد.

پس از سال‌ها، با پیشرفت بیماری، اثر لوودوپا ممکن است کاهش یابد.

همچنین، ممکن است پس از مصرف دوز‌های بالاتر لوودوپا، حرکات غیرارادی (دیسکینزی) را تجربه کنید. پزشک ممکن است دوز شما را کاهش دهد یا زمان دوز‌های شما را برای کنترل این اثرات تنظیم کند.

• کاربیدوپا-لوودوپا استنشاقی. Inbrija یک داروی با نام تجاری جدید است که کاربیدوپا-لوودوپا را به شکل استنشاقی تحویل می‌دهد. ممکن است در مدیریت علائمی که زمانی که دارو‌های خوراکی به طور ناگهانی در طول روز متوقف می‌شوند، ایجاد می‌شود، مفید باشد.

• تزریق کاربیدوپا-لوودوپا. دووپا یک داروی با نام تجاری است که از کاربیدوپا و لوودوپا تشکیل شده است. با این حال، از طریق یک لوله تغذیه که دارو را به شکل ژل مستقیماً به روده کوچک می‌رساند، تجویز می‌شود.

Duopa برای بیماران مبتلا به پارکینسون پیشرفته‌تر است که هنوز به کاربیدوپا-لوودوپا پاسخ می‌دهند، اما نوسانات زیادی در پاسخ خود دارند. از آنجایی که Duopa به طور مداوم تزریق می‌شود، سطح خون این دو دارو ثابت می‌ماند.

قرار دادن لوله نیاز به یک روش جراحی کوچک دارد. خطرات مرتبط با داشتن لوله شامل افتادن لوله یا عفونت در محل انفوزیون است.

• آگونیست‌های دوپامین برخلاف لوودوپا، آگونیست‌های دوپامین به دوپامین تبدیل نمی‌شوند. در عوض، آن‌ها اثرات دوپامین را در مغز شما تقلید می‌کنند.

آن‌ها به اندازه لوودوپا در درمان علائم شما موثر نیستند. با این حال، دوام بیشتری دارند و ممکن است همراه با لوودوپا استفاده شوند تا اثرات گاهاً خاموش و روشن لوودوپا را کاهش دهند.

آگونیست‌های دوپامین عبارتند از پرامیپکسول (Mirapex)، روپینیرول (Requip) و روتیگوتین (Neupro که به صورت پچ داده می‌شود). آپومورفین (Apokyn) یک آگونیست دوپامین تزریقی کوتاه اثر است که برای تسکین سریع استفاده می‌شود.

برخی از عوارض جانبی آگونیست‌های دوپامین مشابه عوارض جانبی کاربیدوپا-لوودوپا است. اما آن‌ها همچنین می‌توانند شامل توهم، خواب آلودگی و رفتار‌های اجباری مانند بیش از حد جنسی، قمار و غذا خوردن باشند. اگر از این دارو‌ها استفاده می‌کنید و رفتاری دارید که برای شما غیرعادی است، با پزشک خود صحبت کنید.

• مهارکننده‌های MAO B این دارو‌ها شامل سلژیلین (زلاپار)، راساگیلین (آزیلکت) و سافینامید (زاداگو) است. آن‌ها با مهار آنزیم مغزی مونوآمین اکسیداز B (MAO B) از تجزیه دوپامین مغز جلوگیری می‌کنند. این آنزیم دوپامین مغز را متابولیزه می‌کند. سلژیلین همراه با لوودوپا ممکن است به جلوگیری از فرسودگی کمک کند.

عوارض جانبی مهارکننده‌های MAO B ممکن است شامل سردرد، حالت تهوع یا بی‌خوابی باشد. هنگامی که این دارو‌ها به کاربیدوپا-لوودوپا اضافه می‌شوند، خطر توهم را افزایش می‌دهند.

این دارو‌ها به دلیل واکنش‌های بالقوه جدی اما نادر، اغلب در ترکیب با اکثر دارو‌های ضد افسردگی یا دارو‌های خاص استفاده نمی‌شوند. قبل از مصرف هر گونه داروی اضافی با مهارکننده MAO B، با پزشک خود مشورت کنید.

• مهارکننده‌های کاتکول O-متیل ترانسفراز (COMT). انتاکاپون (Comtan) و اوپیکاپون (Ongentys) دارو‌های اولیه از این دسته هستند. این دارو با مسدود کردن آنزیمی که دوپامین را تجزیه می‌کند، اثر درمان با لوودوپا را به طور ملایم طولانی می‌کند.

عوارض جانبی، از جمله افزایش خطر حرکات غیر ارادی (دیسکینزی)، عمدتاً ناشی از افزایش اثر لوودوپا است. سایر عوارض جانبی شامل اسهال، حالت تهوع یا استفراغ است.

Tolcapone (Tasmar) یکی دیگر از مهارکننده‌های COMT است که به ندرت به دلیل خطر آسیب جدی کبد و نارسایی کبد تجویز می‌شود.

• آنتی کولینرژیک‌ها این دارو‌ها برای سال‌ها برای کمک به کنترل لرزش مرتبط با بیماری پارکینسون استفاده می‌شدند. چندین داروی آنتی کولینرژیک از جمله بنزتروپین (Cogentin) یا‌تری هگزی فنیدیل در دسترس هستند.

با این حال، فواید کم آن‌ها اغلب با عوارض جانبی مانند اختلال حافظه، گیجی، توهم، یبوست، خشکی دهان و اختلال در ادرار خنثی می‌شود.

• آمانتادین. پزشکان ممکن است آمانتادین را به تنهایی برای تسکین کوتاه مدت علائم بیماری پارکینسون خفیف و در مراحل اولیه تجویز کنند. همچنین ممکن است همراه با درمان کاربیدوپا-لوودوپا در مراحل بعدی بیماری پارکینسون برای کنترل حرکات غیر ارادی (دیسکینزی) ناشی از کاربیدوپا-لوودوپا تجویز شود.

عوارض جانبی ممکن است شامل لکه‌های بنفش رنگ پوست، تورم مچ پا یا توهم باشد.

روش‌های جراحی

تحریک عمیق مغزکادر گفتگوی پاپ آپ را باز کنید

تحریک عمیق مغز در تحریک عمقی مغز (DBS)، جراحان الکترود‌ها را در قسمت خاصی از مغز شما کاشت می‌کنند. الکترود‌ها به ژنراتوری که در قفسه سینه نزدیک استخوان ترقوه شما کاشته شده است وصل می‌شود که پالس‌های الکتریکی را به مغز شما می‌فرستد و ممکن است علائم بیماری پارکینسون شما را کاهش دهد.

پزشک ممکن است تنظیمات شما را در صورت لزوم برای درمان بیماری شما تنظیم کند. جراحی شامل خطراتی از جمله عفونت، سکته مغزی یا خونریزی مغزی است. برخی از افراد با سیستم DBS مشکل دارند یا به دلیل تحریک عوارض دارند و ممکن است پزشک شما نیاز به تنظیم یا تعویض برخی از قسمت‌های سیستم داشته باشد.

تحریک عمقی مغز اغلب به افرادی که به بیماری پارکینسون پیشرفته مبتلا هستند و پاسخ‌های دارویی ناپایدار (لوودوپا) دارند، ارائه می‌شود. DBS می‌تواند نوسانات دارو را تثبیت کند، حرکات غیر ارادی (دیسکینزی) را کاهش یا متوقف کند، لرزش را کاهش دهد، سفتی را کاهش دهد و کند شدن حرکت را بهبود بخشد.

DBS در کنترل پاسخ‌های نامنظم و نوسان به لوودوپا یا برای کنترل دیسکینزی که با تنظیم دارو بهبود نمی‌یابد، موثر است.

با این حال، DBS برای مشکلاتی که جدا از لرزش به درمان با لوودوپا پاسخ نمی‌دهند، مفید نیست. لرزش ممکن است توسط DBS کنترل شود حتی اگر لرزش خیلی به لوودوپا پاسخ ندهد.

اگرچه DBS ممکن است مزایای پایداری برای علائم پارکینسون داشته باشد، اما از پیشرفت بیماری پارکینسون جلوگیری نمی‌کند.

از آنجایی که گزارش‌های نادری مبنی بر تأثیر درمان DBS بر حرکات مورد نیاز برای شنا وجود دارد، سازمان غذا و دارو توصیه می‌کند قبل از شنا با پزشک خود مشورت کنید و اقدامات احتیاطی ایمنی در مورد آب را انجام دهید.

شیوه زندگی و درمان‌های خانگی

اگر تشخیص بیماری پارکینسون را دریافت کرده‌اید، باید با پزشک خود همکاری نزدیک داشته باشید تا یک برنامه درمانی پیدا کنید که بیشترین تسکین علائم را با کمترین عوارض جانبی به شما ارائه دهد. برخی تغییرات سبک زندگی نیز ممکن است به آسان‌تر کردن زندگی با بیماری پارکینسون کمک کند.

تغذیه سالم

در حالی که هیچ غذا یا ترکیبی از غذا‌ها برای کمک به بیماری پارکینسون ثابت نشده است، برخی از غذا‌ها ممکن است به کاهش برخی از علائم کمک کنند. به عنوان مثال، خوردن غذا‌های سرشار از فیبر و نوشیدن مقدار کافی مایعات می‌تواند به جلوگیری از یبوست که در بیماری پارکینسون رایج است کمک کند.

یک رژیم غذایی متعادل همچنین مواد مغذی مانند اسید‌های چرب امگا ۳ را فراهم می‌کند که ممکن است برای افراد مبتلا به بیماری پارکینسون مفید باشد.

ورزش

ورزش ممکن است قدرت عضلانی، انعطاف‌پذیری و تعادل شما را افزایش دهد. ورزش همچنین می‌تواند بهزیستی شما را بهبود بخشد و افسردگی یا اضطراب را کاهش دهد.

پزشک شما ممکن است به شما پیشنهاد کند که با یک فیزیوتراپیست کار کنید تا برنامه تمرینی را یاد بگیرید که برای شما مفید باشد. همچنین می‌توانید ورزش‌هایی مانند پیاده‌روی، شنا، باغبانی، رقص، ایروبیک در آب یا حرکات کششی را امتحان کنید.

بیماری پارکینسون می‌تواند حس تعادل شما را مختل کند و راه رفتن با یک راه رفتن طبیعی را دشوار کند. ورزش ممکن است تعادل شما را بهبود بخشد. این پیشنهادات همچنین ممکن است کمک کند:

• سعی کنید خیلی سریع حرکت نکنید.
• هنگام راه رفتن ابتدا پاشنه پا را به زمین بکوبید.
• اگر متوجه شدید که در حال حرکت کردن هستید، توقف کنید و وضعیت بدن خود را بررسی کنید. بهتر است صاف بایستید.
• در حین راه رفتن به جلوی خود نگاه کنید، نه مستقیماً به پایین.

اجتناب از سقوط

در مراحل بعدی بیماری، ممکن است راحت‌تر زمین بخورید. در واقع، ممکن است تنها با یک فشار یا ضربه کوچک از تعادل خارج شوید. پیشنهادات زیر ممکن است کمک کند:

• به جای چرخاندن بدن روی پا‌ها، یک دور برگردانید.
• وزن خود را به طور مساوی بین هر دو پا تقسیم کنید و خم نشوید.
• هنگام راه رفتن از حمل اشیا خودداری کنید.
• از راه رفتن به عقب خودداری کنید.

فعالیت‌های روزمره زندگی

فعالیت‌های روزمره زندگی – مانند لباس پوشیدن، غذا خوردن، حمام کردن و نوشتن – می‌تواند برای افراد مبتلا به بیماری پارکینسون دشوار باشد. یک کاردرمانگر می‌تواند تکنیک‌هایی را به شما نشان دهد که زندگی روزمره را آسان‌تر می‌کند.

طب جایگزین

درمان‌های حمایتی می‌تواند به کاهش برخی از علائم و عوارض بیماری پارکینسون مانند درد، خستگی و افسردگی کمک کند. هنگامی که این درمان‌ها همراه با درمان‌های شما انجام شوند، ممکن است کیفیت زندگی شما را بهبود بخشند:

• ماساژ دادن. ماساژ درمانی می‌تواند تنش عضلانی را کاهش دهد و آرامش را افزایش دهد. با این حال، این درمان به ندرت تحت پوشش بیمه درمانی قرار می‌گیرد.

• تایچی. تای چی یک شکل قدیمی از ورزش چینی است که از حرکات آهسته و روان استفاده می‌کند که ممکن است انعطاف‌پذیری، تعادل و قدرت عضلانی را بهبود بخشد. تای چی همچنین ممکن است به جلوگیری از سقوط کمک کند. انواع مختلفی از تای چی برای افراد در هر سن و شرایط فیزیکی طراحی شده است.

یک مطالعه نشان داد که تای چی ممکن است تعادل افراد مبتلا به بیماری پارکینسون خفیف تا متوسط ​​را بیشتر از تمرینات کششی و مقاومتی بهبود بخشد.

• یوگا. در یوگا، حرکات کششی ملایم و حالت‌ها ممکن است انعطاف و تعادل شما را افزایش دهد. شما ممکن است اکثر ژست‌ها را متناسب با توانایی‌های فیزیکی خود تغییر دهید.
• تکنیک اسکندر. این تکنیک – که بر وضعیت عضلانی، تعادل و تفکر در مورد نحوه استفاده از عضلات تمرکز دارد – ممکن است تنش و درد عضلانی را کاهش دهد.
• مراقبه. در مدیتیشن، شما بی‌سر و صدا منعکس می‌کنید و ذهن خود را روی یک ایده یا تصویر متمرکز می‌کنید. مدیتیشن ممکن است استرس و درد را کاهش دهد و حس خوب بودن شما را بهبود بخشد.
• حیوان درمانی. داشتن سگ یا گربه ممکن است انعطاف و حرکت شما را افزایش دهد و سلامت عاطفی شما را بهبود بخشد.

مقابله و حمایت

زندگی با هر بیماری مزمن ممکن است دشوار باشد و طبیعی است که گاهی اوقات احساس عصبانیت، افسردگی یا دلسردی کنید. بیماری پارکینسون، به ویژه، می‌تواند عمیقاً خسته‌کننده باشد، زیرا راه رفتن، صحبت کردن و حتی خوردن غذا سخت‌تر و وقت گیرتر می‌شود.

افسردگی در افراد مبتلا به بیماری پارکینسون شایع است. اما دارو‌های ضد افسردگی می‌توانند به کاهش علائم افسردگی کمک کنند، بنابراین اگر دائماً احساس غمگینی یا ناامیدی دارید با پزشک خود صحبت کنید.

اگرچه دوستان و خانواده می‌توانند بهترین متحدان شما باشند، اما درک افرادی که می‌دانند در چه شرایطی هستید می‌تواند مفید باشد. گروه‌های حمایتی برای همه نیستند. با این حال، برای بسیاری از افراد مبتلا به بیماری پارکینسون و خانواده‌های آن‌ها، یک گروه حمایتی می‌تواند منبع خوبی برای اطلاعات عملی در مورد بیماری پارکینسون باشد.

همچنین، گروه‌ها مکانی را به شما پیشنهاد می‌کنند تا افرادی را پیدا کنید که شرایط مشابهی را پشت سر می‌گذارند و می‌توانند از شما حمایت کنند.

برای اطلاع از گروه‌های حمایتی در جامعه خود، با پزشک خود، یک مددکار اجتماعی بیماری پارکینسون یا یک پرستار بهداشت عمومی محلی صحبت کنید. یا با بنیاد پارکینسون یا انجمن بیماری پارکینسون آمریکا تماس بگیرید.

شما و خانواده‌تان ممکن است از صحبت کردن با یک متخصص سلامت روان، مانند یک روانشناس یا مددکار اجتماعی که در کار با افرادی که دارای بیماری‌های مزمن هستند، آموزش دیده، سود ببرید.