به گفته عرصه هنر ، این فیلم به نوعی آخرین عرصه فعالیت هنری چادویک نورمن فقید هست . من تا قبل از این فیلم ، شناختی از “مارینی” نداشتم و همین باعث شد که آخر کار یک سرچ کوچیکی در اینترنت کنم و شناختی از این خواننده خاص و بی نظیر کسب کنم. “مارینی” از مشهورترین هنرمندان سیاه پوست بوده که به “مادر بلوز” – یک سبک موسیقی – شهرت داشته. به قول او : ” همه از بلوز خوششون میاد ولی نمیدونن چجوری به همچین جایی رسیده ” . حوادث این فیلم هم مربوط به اوج شهرت مارینی هست که براساس یک نمایشنامه در سال ۱۹۸۴ به نویسندگی آگوست ویلسون ساخته شده . چادویک نورمن هم در این فیلم عنصر اصلی فیلم در کنار شخصیت مارینی محسوب میشه. حتی فرایند فیلمبرداری فیلم هم ، در حین بیماری او بوده و در نهایت او بر اساس سرطان دار فانی را وداع میگوید. واقعا بازی بی نظیر و اسطوره ای داره این بشر. مخصوصا با دیالوگ های بی نظیرش و حرکات صورت و غلیان احساساتش که زیر پوستش موج میزنه. نورمن در نقش یک جوان موزیسین به اسم “لی وی”بازی میکنه که در گروه موسیقی مارینی عضو هست و ترومپوت مینوازه. جوانی که جاه طلب هست و رویای شهرت در سر داره و شور و حال زیادی داره.او با بازی بی نظیرش ، مخاطب را میخکوب خودش میکنه . علاوه بر این وایولا دیویس هم در نقش مارینی محشر بازی کرده ؛ نقش زنی خودکامه که با حرکاتش بیندده را مجذوب خودش میکنه و حرف ، حرف خودشه.
اوج سکانس های این فیلم ، دیالوگ هایی هست که بین بازیگرا وجود داره و واقعا شنیدنی هم هست. پس موقع دیدن این فیلم ، به دیالوگ ها خیلی توچه کنید ؛ چون صحنه های پایاین فیلم با این دیالوگ ها مرتبط میشوند. سکانس بینظیری که در این فیلم هست و خیلی دوسش داشتم ، سکانسی هست که چادویک نورمن داره درباره خدا صحبت میکنه و او را به چالش میکشونه.
تمام صحنه ها و دیالوگ های فیلم حساب شده هستند که چینش مرتبی دارند و نباید ازشون غفلت کنید. برای مثال سکانس آخر فیلم که آهنگی که “لی وی” نوشته بود و مورد توچه آهنگساز استودیو موردتوجه قرار نگرفت ، توسط یک مرد سفیدپوست داره خونده میشه و این اشاره به داستان فروش روح خود به شیطان هست که در فیلم توسط یکی از اعضای گروه نقل میشد.
مجله اینترنتی توزلو
دیدگاهتان را بنویسید