این روزها، گرمی هوا در تهران به بالای چهل درجه می رسد.
برق قطع میشود و دیگر وصل نمی شود تا سه چهار ساعت بعد.
وصل هم که شد، تا قطعی بعدی آنقدر ضعیف و قوی میشود که آدم از استرس می‌میرد،نکند که وسیله ای از وسایل برقی بسوزد. که اگر این اتفاق بیوفتد، هزارجای آدم میسوزد، اعصابش ، دلش و دفترچه پس اندازش…
البته اگر پس اندازی برای کسی از مردم باقی مانده باشد.
گرم بودن هوا اعصاب را ضعیف میکند، کار در گرما هم، اعصاب را ضعیف تر، و فرقی نمیکند بیرون از منزل شاغل باشی یا در منزل، گرما به قدری هست،که اعصاب بیرونی ها و اندرونی ها را به قدر کافی تِرید کند.
حالا قطعی برق را هم به این عوامل بی اعصابی اضافه کنید، ضعیف و قوی شدن جریان برق را هم، خب وضع اعصاب باید چگونه باشد؟
اما مسئولین بیش از حد روی توان و اراده ما حساب کرده اند، و جهت سنجش میزان صبر و تحمل ما کارهای فراوانی انجام میدهند.
زیرا در این چند روز نه تنها برق، بلکه تلفون ها هم چندساعتی در روز قطع است.
آنتن موبایل ضعیف است و اینترنت هم سرعتش را به پای لاک پشت های مهاجرگره زده.
شما حساب کن، مردم به هزارویک مشکلی که دارند، باید این آزمایش های صبر و تقوا را هم اضافه کنند، تا بیش از پیش از امتحانات مسئولین، سربلند ازآب درآیند و هی هر روز سربلند تر از دیروز.
من هم دفتر و کتابم را میبرم وسط پذیرایی، که برق اضافی اتاقم را روشن نکنم، تا نکند جایی برق برود که نباید و کودکی بترسد یا مریضی رگ حیاتش قطع شود. که اگر اینطور شود آخرتم به باد میرود.
آخر آخرت ما، مثل آخرت مسئولین به طور پیش فرض روی بهشت تنظیم نشده،و خدایی نکرده با حق الناس پرتمان میکنند به جهنم.
اما مهم ترین دلیل صرفه جویی ام این است که، من به سربلندی ام در برابر مسئولین خیلی اهمیت میدهم.
و همیشه این نصیحت بابابرقی آویزه گوشم است که:
هرگز نشه فراموش
لامپ اضافی خاموش
دیدگاهتان را بنویسید