به گزارش مجله اینترنتی توزلو به نقل ازیگ پزشک
پریکاردیت Pericarditis تورم و تحریک بافت نازک و کیسه مانند اطراف قلب (پریکارد) است. پریکاردیت اغلب باعث درد شدید قفسه سینه می‌شود. درد قفسه سینه زمانی رخ می‌دهد که لایه‌های تحریک شده پریکارد به یکدیگر ساییده شوند.
پریکاردیت معمولاً خفیف است و بدون درمان از بین می‌رود. درمان موارد شدیدتر ممکن است شامل دارو‌ها و به ندرت جراحی باشد. تشخیص و درمان به موقع ممکن است به کاهش خطر عوارض طولانی مدت پریکاردیت کمک کند.
علائم
درد قفسه سینه شایع‌ترین علامت پریکاردیت است. معمولاً احساس تیز یا ضربه زدن دارد. با این حال، برخی از افراد درد قفسه سینه مبهم، دردناک یا فشاری دارند.
درد پریکاردیت معمولاً در پشت استخوان سینه یا در سمت چپ قفسه سینه رخ می‌دهد. درد ممکن است:
- به شانه چپ و گردن پخش کنید
- هنگام سرفه کردن، دراز کشیدن یا نفس عمیق کشیدن بدتر شوید
- هنگام نشستن یا خم شدن به جلو بهتر شوید
سایر علائم و نشانه‌های پریکاردیت ممکن است شامل موارد زیر باشد:
- سرفه کردن
- خستگی یا احساس ضعف عمومی یا بیمار بودن
- تورم پا
- تب با درجه پایین
- تپش یا تند ضربان قلب (تپش قلب)
- تنگی نفس هنگام دراز کشیدن
- تورم شکم (شکم)
علائم خاص به نوع پریکاردیت بستگی دارد. پریکاردیت با توجه به الگوی علائم و مدت زمان طولانی بودن علائم به دسته‌های مختلفی تقسیم می‌شود.
- پریکاردیت حاد به طور ناگهانی شروع می‌شود اما بیش از سه هفته طول نمی‌کشد. اپیزود‌های آینده ممکن است رخ دهد. ممکن است تشخیص تفاوت بین پریکاردیت حاد و درد ناشی از حمله قلبی دشوار باشد.
- پریکاردیت عود‌کننده حدود چهار تا شش هفته پس از یک دوره پریکاردیت حاد بدون هیچ علامتی در بین آن رخ می‌دهد.
- پریکاردیت مداوم حدود چهار تا شش هفته اما کمتر از سه ماه طول می‌کشد. علائم مداوم هستند.
- پریکاردیت انقباضی مزمن معمولاً به کندی ایجاد می‌شود و بیش از سه ماه طول می‌کشد.
علل
تشخیص علت پریکاردیت اغلب دشوار است. ممکن است علتی پیدا نشود (پریکاردیت ایدیوپاتیک).
علل پریکاردیت می‌تواند شامل موارد زیر باشد:
- پاسخ سیستم ایمنی پس از آسیب قلبی ناشی از حمله قلبی یا جراحی قلب (سندرم درسلر، که به آن سندرم انفارکتوس پس از میوکارد یا سندرم آسیب پس از قلب نیز می‌گویند)
- عفونت، مانند COVID-19
- اختلالات التهابی، از جمله لوپوس و آرتریت روماتوئید
- آسیب به قلب یا قفسه سینه
- سایر شرایط سلامت مزمن، از جمله نارسایی کلیه و سرطان
عوارض
تشخیص زودهنگام و درمان پریکاردیت معمولاً خطر عوارض را کاهش می‌دهد. عوارض بالقوه پریکاردیت عبارتند از:
- تجمع مایع در اطراف قلب (افیوژن پریکارد). تجمع مایعات می‌تواند منجر به عوارض قلبی بیشتر شود.
- ضخیم شدن و زخم شدن دیواره قلب (پریکاردیت انقباضی). برخی از افراد مبتلا به پریکاردیت طولانی مدت دچار ضخیم شدن و اسکار دائمی پریکارد می‌شوند. تغییرات باعث می‌شود که قلب به درستی پر و تخلیه نشود. این عارضه غیر معمول اغلب منجر به تورم شدید پا‌ها و شکم و تنگی نفس می‌شود.
- فشار بر قلب به دلیل تجمع مایعات (تامپوناد قلبی). این وضعیت تهدید‌کننده زندگی مانع از پر شدن صحیح قلب می‌شود. خون کمتری از قلب خارج می‌شود و باعث افت شدید فشار خون می‌شود. تامپوناد قلبی نیاز به درمان اورژانسی دارد.
پیشگیری
هیچ پیشگیری خاصی برای پریکاردیت وجود ندارد. با این حال، انجام این اقدامات برای جلوگیری از عفونت ممکن است به کاهش خطر التهاب قلب کمک کند:
- تا زمان بهبودی از افرادی که بیماری ویروسی یا آنفولانزا دارند خودداری کنید. اگر با علائم عفونت ویروسی بیمار هستید، سعی کنید از قرار گرفتن در معرض دیگران خودداری کنید.
- بهداشت را رعایت کنید. شستن مرتب دست‌ها می‌تواند به جلوگیری از گسترش بیماری کمک کند.
- واکسن‌های توصیه شده را دریافت کنید. در مورد واکسن‌های توصیه شده، از جمله واکسن‌هایی که در برابر کووید-۱۹، سرخجه و آنفولانزا محافظت می‌کنند – بیماری‌هایی که می‌توانند باعث میوکاردیت شوند، به روز باشید. به ندرت، واکسن COVID-19 می‌تواند باعث التهاب پوشش خارجی قلب (پریکاردیت) و التهاب عضله قلب شود، به ویژه در مردان ۱۲ تا ۱۷ ساله. در مورد مزایا و خطرات واکسن‌ها با پزشک خود صحبت کنید.
تشخیص
برای تشخیص پریکاردیت، پزشک معمولاً شما را معاینه می‌کند و در مورد علائم و سابقه پزشکی شما سؤالاتی می‌پرسد.
گوشی پزشکی معمولاً روی قفسه سینه و پشت قرار می‌گیرد تا به صدا‌های قلب گوش دهد. پریکاردیت باعث ایجاد صدای خاصی می‌شود که به آن مالش پریکارد می‌گویند. صدا زمانی ایجاد می‌شود که دو لایه کیسه اطراف قلب (پریکارد) به یکدیگر ساییده شوند.
آزمایش خون معمولا برای بررسی علائم حمله قلبی، التهاب و عفونت انجام می‌شود. سایر آزمایشات مورد استفاده برای تشخیص پریکاردیت ممکن است شامل موارد زیر باشد:
- الکتروکاردیوگرام (ECG). الکتروکاردیوگرام یک آزمایش سریع و بدون درد است که سیگنال‌های الکتریکی را در قلب ثبت می‌کند. تکه‌های چسبنده (الکترود) با سیم‌های متصل به مانیتور متصل می‌شوند. آن‌ها سیگنال‌های الکتریکی را که باعث ضربان قلب می‌شود را ضبط می‌کنند. یک کامپیوتر اطلاعات را ثبت می‌کند و آن را به صورت امواج روی مانیتور یا روی کاغذ نمایش می‌دهد.
- اشعه ایکس قفسه سینه. رادیوگرافی قفسه سینه می‌تواند تغییرات در اندازه و شکل قلب را نشان دهد. می‌تواند به تشخیص بزرگ شدن قلب کمک کند.
- اکوکاردیوگرام. امواج صوتی (اولتراسوند) تصاویری از قلب متحرک ایجاد می‌کند. اکوکاردیوگرام می‌تواند نشان دهد که قلب چقدر خون را پمپاژ می‌کند و آیا تجمع مایع در بافت اطراف قلب وجود دارد یا خیر.
- توموگرافی کامپیوتری قلب (CT) اسکن. سی تی اسکن قلب از اشعه ایکس برای ایجاد تصاویری از قلب و قفسه سینه استفاده می‌کند. از این آزمایش می‌توان برای بررسی ضخیم شدن قلب استفاده کرد که ممکن است نشانه پریکاردیت انقباضی باشد.
- تصویربرداری رزونانس مغناطیسی قلب (MRI). MRI قلب از یک میدان مغناطیسی و امواج رادیویی برای ایجاد تصاویر مقطعی از قلب استفاده می‌کند. اسکن MRI قلب می‌تواند ضخیم شدن، التهاب یا سایر تغییرات را در بافت نازک اطراف قلب نشان دهد.
درمان
درمان پریکاردیت به علت و شدت علائم بستگی دارد. پریکاردیت خفیف ممکن است بدون درمان بهتر شود.
دارو‌ها
اغلب دارو‌هایی برای کاهش التهاب و تورم تجویز می‌شود. مثال‌ها عبارتند از:
- مسکن‌ها. درد پریکاردیت را معمولاً می‌توان با مسکن‌های بدون نسخه مانند آسپرین یا ایبوپروفن درمان کرد. همچنین ممکن است از مسکن‌های تجویزی قوی استفاده شود.
- کلشی سین . این دارو باعث کاهش التهاب در بدن می‌شود. برای درمان پریکاردیت حاد یا اگر علائم تمایل به بازگشت دارند استفاده می‌شود. اگر بیماری کبدی یا کلیوی دارید نباید از این دارو استفاده کنید. کلشی سین همچنین می‌تواند با سایر دارو‌ها تداخل داشته باشد. ارائه دهنده مراقبت‌های بهداشتی شما قبل از تجویز کلشی سین، سابقه سلامتی شما را به دقت بررسی می‌کند.
- کورتیکواستروئید‌ها: کورتیکواستروئید‌ها دارو‌های قوی هستند که با التهاب مبارزه می‌کنند. اگر علائم پریکاردیت با سایر دارو‌ها بهبود نیابد، یا اگر علائم همچنان عود کنند، ممکن است کورتیکواستروئیدی مانند پردنیزون تجویز شود.
اگر پریکاردیت ناشی از عفونت باکتریایی باشد، درمان ممکن است شامل آنتی بیوتیک و درناژ در صورت لزوم باشد.
جراحی یا سایر روش‌ها
اگر پریکاردیت باعث تجمع مایع در اطراف قلب شود، ممکن است برای تخلیه مایع به جراحی یا روش دیگری نیاز باشد.
جراحی‌ها یا سایر روش‌ها برای درمان پریکاردیت عبارتند از:
- پریکاردیوسنتز در این روش از یک سوزن استریل یا یک لوله کوچک (کاتتر) برای خارج کردن و تخلیه مایع اضافی از حفره پریکارد استفاده می‌شود.
- برداشتن پریکارد (پریکاردکتومی). در صورتی که کیسه اطراف قلب به دلیل پریکاردیت منقبض به طور دائم سفت باشد، ممکن است نیاز به برداشتن کل پریکارد باشد.
شیوه زندگی و درمان‌های خانگی
در حین بهبودی، از فعالیت بدنی شدید و ورزش‌های رقابتی خودداری کنید. چنین فعالیتی می‌تواند علائم پریکاردیت را ایجاد کند. از پزشک خود بپرسید که چه مدت به استراحت نیاز دارید.
<سایت یک پزشک / منبع
دیدگاهتان را بنویسید